ساز تار که از سال های گذشته سازی پرطرفدار بوده، با نواخته شدن توسط بزرگانی چون، استاد حسین علیزاده، استاد جلیل شهناز و استاد محمدرضا لطفی به اوج خود رسید.
تار، ازجمله سازهای زهی مضرابی است، که در ساخت آن از پوست، چوب، زه، استخوان و فلز استفاده می شود.
یکی از چالش های اصلی که برای هنرجویان موسیقی درمسیر یادگیری پیش می آید، انتخاب ساز مناسب هست؛ اما چطور میشود به بهترین تصمیم اقدام نمود؟
یکی از از راه های تسهیل این فرایند شناخت نسبی راجع به شخصیت افراد است.
ساز صراحی سازی آرشه ای و بم خوان است که محدوده صدای آلتوی آن شبیه به سازهای خراسان است. صراحی از خانواده کمانچه و قژک بوده و قابلیت سازهای خانواده ویلن را از نظر نوازندگی و وسعت صدا دارد.
درست زمانی که موسیقی سنتی ایرانی نزدیک به فراموشی و انقراض بود، علی اکبرخان فراهانی در زمان قاجار گوشه های مختلف را در قالب هفت دستگاه و پنج آواز جمع آوری و تنظیم نمود و به این ترتیب موسیقی سنتی ایران شکل گرفت.
ساز سلانه ابداعی تازه، توسط دستان هنرمند سیامک افشاری و استاد حسین علیزاده می باشد. این ساز زهی زخمه ای که آن چنان قدمتی ندارد، شبیه سازی شده و ترکیبی از سازهای بربط، عود، لوت، سه تار و تنبور و رباب از تاریخ دور ایران است.
ساز هارپ یا چنگ، یکی از ساده ترین سازها از خانواده سازهای زهی می باشد. برای یادگیری این ساز، نیازی به کشیدن آرشه (مانند ویولون) نیست و به همین خاطر، ساده تر از بسیاری از سازهای زهی آرشه ای است.
رباب جزو دیرینه ترین سازهای زهی (زخمه ای) در ایران است. این ساز در دهه 30 و 40 شمسی در گروه نوازی سازهای ملی ایران به کار گرفته شده است.
ساز لوت مشتق شده از نام ساز عربی العود به معنی چوب است. دسته ی این ساز خمیده است و به مرغابی شباهت دارد به همین خاطر در فارسی به این ساز بربط میگویند. یعنی مانند مرغابی!
موسیقی در سبک ها و سلایق مختلف، به طور گوناگونی بر خلق و خوی و احساسات ما تاثیر میگذارد. با توجه به این که هر یک از ما سلیقه موسیقی منحصر به خودمان را داریم، اما به طور کل، از نظر محبوبیت، تاثیرگذار بودن و صاحب سبک بودن، قطعه هایی وجود دارد که از نظر ارزش در رتبه بالاتری قرار میگیرد.
شوستاکوویچ، هایدن، شوپن، شونبرگ، چایکوفسکی، باخ، سن سان، راخمانینف، موتسارت و... را میتوان از جمله برجسته ترین آهنگسازان جهان نام برد.
در ادامه این مطلب، بیوگرافی تعدادی از این آهنگسازان را با هم برسی میکنیم.
ساز تنبور، تمبور یا در مواردی تنبوره، یکی از دیرینه ترین سازهای زهی زخمه ای ایران است که جنبه ی عرفانی و مقامی دارد. تبور نخستین ساز دسته ای بلند به همراه کاسه بوده است. جنس کاسه گلابی شکل آن از چوب درخت توت و دسته اش از چوب درخت گردو می باشد. تنبور از خانواده دوتار بوده و اندکی بزرگتر از سه تار می باشد. از نظر ساختمانی، ساز تنبور با سازهایی مانند دوتار، شورانگیز، باقلاما، چگور، قوپوز و سه تار در یک خانواده قرار گرفته و ساختار مشابهی به آن ها دارد.
